Groep 8 van de basisschool. Ik zat op een voornamelijk witte school in nogal een kakbuurt. Dat mag ik met een gerust hart zeggen. Mijn wieg stond namelijk in Heemstede.

Wij hadden in de klas drie vreemde eenden in de bijt. Althans, zo werd dat toen ervaren.  Een Chinees meisje, een autistisch meisje en een mollig meisje. Kinderen kunnen soms rücksichtlos zijn en dat was in dit geval zeker zo. Het drietal hoorde er duidelijk niet bij. Ze waren namelijk anders dan de andere kinderen. Zo jong als ik was, zo verantwoordelijk voelde ik me al. Ik vond het zielig dat zij niet mee mochten doen. Echt zielig. ‘Dikke tranen bij mijn oma’ zielig. En ik besloot na schooltijd met ze af te spreken om ze te helpen er wèl bij te horen.

Het autistische meisje gaf ik loop- en eetles zodat ze zich zo onopvallend mogelijk tussen de andere kindjes kon bewegen, met het Chinese meisje heb ik urenlang (en met handen en voeten) geprobeerd om haar Nederlandse woordjes te leren. Zodat ook zij erbij zou horen. En met het mollige meisje bleef ik stug afspreken, ondanks dat zij helemaal niet aardig was tegen mij. 

Als ik er nu aan terugdenk dan staat eerlijk gezegd het schaamrood me op de kaken. Het klinkt natuurlijk heel lief. Maar ik had het helemaal mis. Ik wilde de kindjes veranderen zodat ze meer zouden zijn als de rest.  Konden opgaan in de massa. Maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. Ik had oog voor de verschillen, maar had nog niet in de gaten dat juist deze verschillen ze uniek maakten.  Het Chinese meisje was bijvoorbeeld een ster in rekenen. Echt een rockster. Gemiddeld stond ze een 10. Het autistische meisje kon thuis geweldig discussiëren en had dan altijd de meest rake argumenten, ze had alleen geen stem op school. Dus had ze geen eetles maar vertrouwen nodig. En het mollige meisje, dat is eigenlijk een verhaal apart. Ik had me opgeworpen als haar redder, ten koste van mezelf. Niet om haar uiterlijk, maar omdat ze werd buitengesloten. Dit was, achteraf gezien, zowel een beetje arrogant als niet zo slim. Arrogant, want waarom zou zij (of de andere twee) überhaupt een redder nodig hebben? En niet zo slim omdat ik de kans miste om met mijn beste vriendinnetjes af te spreken waar ik mezelf kon zijn.

Nu, meer dan 30 jaar later, heb ik nog steeds die grote drive om mensen verder te helpen en in beweging brengen. Te laten voelen dat iedereen erbij hoort. Maar dan wel op zo’n manier dat iemand 100% zichzelf mag zijn. Met alle gekkigheden en talenten die daarbij horen. Maximaal inclusief dus.

Inclusief ikzelf.